بعد از مرگ نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج(سایه) برای استاد شهریار چنین نوشت:

با من بی کس تنها شده ، یارا تو بمان
همه رفتند ازین خانه ، خدا را تو بـمان
من بی برگ خزان دیده ، دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بــــمان
داغ و درد است هــــمه نقـــــش و نگــار دل من
بنگر این نقش به خون شسته ، نگارا تو بمان
زین بیابان گذری نیست ســــواران را ، لیک
دل ما خوش به فریبی است ، غبارا تو بمان
هر دم از حلقه ی عشاق، پریشانی رفت
به سر زلف بتان ، سلسله دارا تــو بمان
شهریارا تو بمـــان بر سر این خیل یتیم
پــــدرا ، یـارا ، انـدوهـــگــسارا تـو بـمان
سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست
که ســرِ ســبز تو خوش باشد ، کـــنارا تو بمان

استاد شهریار در جواب سایه چنین می گوید:

سایه جان رفتنی هستیم بمانیم که چه                زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه؟

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست                این هـمه درس بخوانیم و ندانیم که چه؟

خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز                دوش گـیریمـــو بخاکش برسانیم که چه؟

پی این زهر حلاحل به تشخص هـــر روز                 بچشیم و به عزیزان بچــشانیم که چه؟؟

دور سر هلــهله هاله شاهـــین اجـــــــل                ما به سرگیجه کــبوتر بپرانیم کــه چـــه؟؟

کشتی ای را که پی غرق شدن ساخته اند           هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه؟

قسمت خرس و شغال است خود این باغ مویز        بی ثمر غوره ی چشمی بچلانیم که چه؟

ما طلسمی که خدا بسته ندانیم شکست            کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه؟؟؟

شهریارا .دگــران فاتحه از ما خــــــــوانند                 ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه؟..